Dries Mebus (85) stopt met stomen

Stomerij Van Rooyen is sinds 1988 een vertrouwde naam in het WTC. En Dries Mebus is er de belichaming van. Hij heeft alle veranderingen in Zuidas van dichtbij meegemaakt. ‘Kijk, ik woon in Abcoude. Dat is een dorp waar de mensen tijd hebben voor elkaar. Hier in Zuidas hebben ze haast. Ze leggen de kleding op de toonbank en gaan gauw weg want ze moeten de trein halen. De klanten hier uit de buurt, zoals uit de Irenestraat, zijn allemaal weg. In de jaren negentig kwamen daar Japanners voor in de plaats. Dat zijn heel beleefde mensen, nooit geen gezeur. Verder had je hier in het gebouw bedrijven met soms wel 500 medewerkers. Die zijn allemaal vertrokken, omdat het elders goedkoper was.’

Tijdens het gesprek lopen klanten in en uit. Ze worden geroutineerd door Mebus geholpen. Standaard klinkt het ‘fijne dag en tot ziens’. ‘Ik ben altijd beleefd tegen de klanten. Ik ben nu eenmaal zo opgevoed. Een heis voor je kanis kon je krijgen als je tegen je ouders op zou komen.’ Een klant beaamt ondertussen dat hij al tien jaar lang goed en vriendelijk is geholpen. Een ander roept dat hij het jammer vindt dat het fenomeen Mebus gaat. En toch was het vroeger leuker, vindt hijzelf. ‘De gezelligheid met collega-middenstanders in het WTC is weg. Het is allemaal veel groter en veel meer business geworden. Vroeger had je hier een supermarkt, een kapper, leuke koffiezaakjes en sigarenzaak De Boer. Dat waren vrienden. Allemaal weg.’

Mebus heeft genoeg meegemaakt. Zoals die keer dat door een lek in de verwarming de hele zaak blank kwam te staan. Of toen die jongen de trap kwam afgestormd, achternagezeten door een bewaker. En nog elke dag ziet hij voormalig klanten door de hal lopen die ooit een luchtje aan hun kleding hadden, vanwege een defect aan de stoommachine. ‘We namen alle kleding in met de belofte dat we het zouden oplossen. Van sommigen hebben we de kleding wel drie of vier keer opnieuw gestoomd. Daar heb ik veel pijn aan gehad, ik vond het rot voor die mensen. En het heeft mijn baas veel geld gekost. Maar het is goed gekomen.’

Mebus begon precies dertig jaar geleden, op 1 juni 1989. Min of meer uit nood gedwongen, dat wel. ‘Vroeger had ik in Hilversum een winkel samen met mijn broer. Daar zat ook een atelier bij. Het liep niet goed af. Drugsverslaafden gooiden steeds de ruiten in en onze spullen werden gestolen. Toen zijn we eruit gegaan. En daar sta je dan met twee jonge kinderen. Ik kon eerst nergens terecht tot ik een baantje kreeg bij Van Rooyen in het WTC. Met hard werken zijn we er toen weer bovenop gekomen. Maar we hebben bijvoorbeeld jarenlang geen vakantie gehad. Dat was wel eens rot voor de kinderen.’ De overgang van eigen baas naar winkelbediende, zoals Mebus dat zelf zegt, was in het begin wel moeilijk. Gelukkig had hij een vak geleerd achter de naaimachine en kon hij bijklussen voor wat extra’s. Nu, dertig jaar later, vindt hij het genoeg geweest. ‘Ik zal het wel gaan missen. In het WTC zit je ook binnen, maar toch anders dan thuis. Maar ja, mijn vrouw wil dat ik er wat meer ben. Ik denk dat ik ga vissen of een potje biljarten en ik heb altijd mijn postzegleverzameling nog. Daar krijg ik nu dan tijd voor. Deze week werk ik nog een nieuwe mevrouw in en dan is het klaar.’