Waar in Zuidas
‘Even boodschappen doen, of voor iemand koken is het nieuwe normaal.’ Dat zegt Janica Draisma, bewoner van de Prinses Irenebuurt. Ze vertelt hoe buren op dit moment voor elkaar in de bres springen. ‘We zitten in hetzelfde schuitje.’
‘Dit is natuurlijk een bizarre situatie’, verzucht fotografe en filmmaker Draisma. ‘Ik woon al 20 jaar in Zuidas, maar zelfs toen dit nog niemandsland was, zag je meer mensen buiten dan nu.’ Kwetsbaarheid en vergankelijkheid zijn belangrijke thema’s in Draisma’s werk. ‘Daar worden we nu allemaal mee geconfronteerd. Vooral onder de ouderen in de buurt is er onrust. Iedereen gaat er natuurlijk anders mee om, maar je probeert wel met je buurtgenoten een vangnet te vormen voor degenen die daar behoefte aan hebben. We leven in een tijd waarin verbinding en dialoog belangrijk zijn.’
Hulp vragen en bieden
De app ‘Nextdoor’ biedt uitkomst. Draisma: ‘Deze app gebruiken buurtgenoten al langer, maar dan ging het voornamelijk om bijvoorbeeld een gestolen fiets, of iemand wilde babysitten of een aankondiging van een buurtfeest. Nu gebruiken we de app om hulp te vragen en aan te bieden. Even boodschappen doen of voor iemand koken is het nieuwe normaal. Daarnaast is de app handig om toch even contact te hebben. Op dit moment ga je niet meer zo snel bij elkaar op de koffie. Dat je via de app kunt delen dat je in hetzelfde schuitje zit, is fijn en geeft troost.’
Uitdaging
Zelf blijft Draisma rustig onder de situatie. ‘Ik behoor niet tot de risicogroep en houd me aan alle voorschriften van het RIVM. Meer kan je niet doen denk ik. Mijn leven is nu ook niet radicaal anders; ik werk als freelancer vaker alleen en ben dat dus wel gewend. Maar ik kan me wel voorstellen dat thuiswerken een grote uitdaging is, als dat nieuw voor je is. Ik denk dat veel mensen het sociale aspect van werken op kantoor missen en bang zijn voor het verliezen van hun baan. Ik merk nu zelf ook dat meetings worden afgezegd en opdrachten worden uitgesteld.’
Gevolgen
Waar Draisma bezorgd over is zijn de gevolgen van deze crisis. Voor de economie, de culturele sector en ook voor Zuidas. ‘Ik heb met verbazing en verwondering de ontwikkeling van Zuidas voor mijn ogen zien voltrekken. Tussen 1985 en 1990 studeerde ik aan de Gerrit Rietveld Academie, hier vlakbij. Een uithoek was het. Toen ik rond 2000 in de Prinses Irenebuurt kwam wonen, was het in mijn optiek nog niet veel anders. Het was in ieder geval nog lang niet de pluriforme en levendige buurt die het nu is en dat is mede gekomen door de ontwikkelingen in Zuidas de laatste 10 jaar. Ik hoop niet dat die ontwikkeling door deze crisis tot stilstand komt.’
Beatrixpark
Om er even uit te zijn gaat Draisma graag naar het Beatrixpark, waar ze vanuit haar woning op uitkijkt. ‘Zeker nu is het fijn om zo’n park voor de deur te hebben. Als ik daar ben, vergeet ik de huidige situatie even. Het werkt louterend om te zien hoe de natuur gewoon zijn gang blijft gaan en de bollen vol in bloei staan. De natuur herinnert me telkens weer aan het wonder van ons bestaan en maakt me dankbaar voor elke dag dat ik leef. Wat dat betreft hoop ik ook dat daar – als deze situatie voorbij is – meer aandacht voor komt in Zuidas: nog meer groen. Ik merk dat de gemeente daar de laatste tijd wel steeds meer gehoor aan geeft, maar het kan altijd beter. Ook mogen er wat mij betreft meer broedplaatsen komen voor kunstenaars.’ Dan komt er een nieuw berichtje binnen op Nextdoor. ‘Als je het niet erg vindt, hang ik nu op. Ik ga boodschappen doen voor de bovenbuurvrouw.’
Delen via
Geef uw mening