skip to main content
Ontwikkeling van Zuidas in verf

Tien op Zuidas geïnspireerde grote doeken zijn te bewonderen bij de ingang naar de A-toren en in de ondergrondse corridor tussen de A en de H-toren. De schilderijen zijn het eindresultaat van een jarenlange fascinatie van de kunstenaar voor de ontwikkeling van het stedelijk landschap van Zuidas.

Met de paplepel

In de negentiger jaren studeerde Ineke Hofste nog sociale wetenschappen aan de Vrije Universiteit. Op haar wandelingen van station Amsterdam Zuid naar de VU  volgde ze toen al met belangstelling de bouw van onder meer het ABN AMRO-kantoor aan de toen nog kale Zuidas. De bouwwereld is Hofste sowieso met de paplepel ingegoten omdat ze uit een familie van bouwers stamt. Ze volgt de ontwikkelingen van Zuidas nog steeds, maar nu als vrij en professioneel kunstenaar waarbij bouwplaatsen en infrastructuur haar gevoel voor ritme en lijnenspel direct aanspreken. Een gebouw dat nog helemaal in de bouwsteigers staat spreekt tot haar verbeelding. Dat komt volgens Hofste doordat een gebouw dan nog iets veelbelovends heeft, dat nog alle kanten op kan.

Kunstwerk 'Steigers'

Panorama Zuidas

Vanuit die fascinatie vertelt ze hoe ze te werk gaat. ‘Begin 2019 stapte ik uit op het metrostation aan de Amstelveenseweg. Op het nieuws had ik juist gehoord hoe beleggers en NS plannen ontwikkelden voor het benutten van stations. En hoewel op station Amsterdam Zuid heel andere plannen in de maak zijn, werd mijn blik getrokken door de enorme weidsheid van de A10 met daartussen de tram- en metrolijnen opgesloten. Dat inspireerde mij tot het maken van een serie schetsen en schilderijen waaronder twee panorama schilderijen van bijna 2 meter breed die de komende maanden in het WTC te zien zijn.’ Het nieuwe nhow Amsterdam RAI hotel en het alweer enige jaren oude gebouw The Rock zijn ook door Hofste in de verf op doek gezet en te zien. Dat in de verf zetten, meestal acrylverf, doet ze in een figuratieve stijl op de rand van het abstracte met ritmische verticale en horizontale lijnen. Of zoals de jury van de Herman Krikhaarprijs die Hofste twee keer won het ooit opschreef: ‘Met een lichte schetsmatige toets weet de kunstenaar in krachtige lijnen een zekere zachtheid in haar werk neer te zetten.’

Mens van grote lijnen

Maar waarom geen mensen in dat stedelijke landschap? ‘Kijk, ik ben een mens van grote lijnen’, zegt Hofste. ‘Ik kijk er dwars doorheen, maar zie ook de details. Die 24-uursbedrijvigheid, dat moderne strakke, dat spreekt mij aan. Het gaat mij om de compositie van de gebouwen op zich. Daarbij hou ik van afwisseling, de schuine lijnen en het hoekige. Ja, ik ben socioloog en ik kijk wel graag naar mensen, maar heb er in mijn werk geen behoefte aan. De mens past er niet in. Het gaat mij om de structuur, om de herhaling. Wat dat betreft is schilderen elimineren. Ik kijk daarbij als een toevallige voorbijganger die de ontwikkeling van Zuidas ziet.’

Geef uw mening